Afgelopen week werd door Kex de Swiss Epic gereden (voor zover de mensen het nog niet gevolgd hadden in de App groep 😉). Waarbij hij vanaf vrijdag vergezeld werd door Joene en Arno die nog 2 etappes meepakten. Mooie resultaten !! en weer goed voor punten in ons XCM klassement.
Daarnaast werd door Joost v G en Nick meegedaan aan de 6 uurs race voor het goede doel van Six4Semmy, waarbij punten werden verzameld voor het XCO klassement.
De stand is nu als volgt (Je kunt ook nog XCO punten verzamelen met ons september Strava Segment) :
Tsja en toen was het zover. Mijn main event van het jaar. Ondanks en deels dankzij een vervelende blessure het hele jaar zeer gericht getrained met hulp van Leeuwenmans en mijn Fysio hier in Zwitserland op deze pittige meerdaagse. Lang in onzekerheid geleefd of ik überhaupt starten kon, Maar na de Gigathlon de knoop doorgehakt dat ik de belasting aan zou moeten kunnen. Daar gaatie dan.
BeantwoordenVerwijderenNa een hele week F5-en op de weersvoorspellingen met hoop, Maar tegen beter weten in beseft dat het koud zou gaan worden en zou kunnen gaan regenen en sneeuwen. De trails in Wallis kunnen wel wat hebben, Maar hoe goed kan ik zelf tegen de kou? Het zouden zes lange dagen met veel hoogtemeters (14.000 over de zes dagen en veel kilometers worden) en een beetje kou maakt niet uit, Maar jezelf warm houden kost ook veel energie. Daarbij zou het technisch heel uitdagen worden, bij de bike check-in zagen we al dat we van de meerdaagse één van de weinige gekken met hardtails waren en ondanks dat ik een dropper post geinstalleerd had begon ik toch wat zenuwachtig te worden. Ik weet dat ik een beetje kan sturen, maar dat ik niet bij de technische elite hoor. De organisatie was in ieder geval op zijn zwitsers met hotels, eten, drinken, transfers en briefings. Daar in ieder geval geen zorgen. In de eerste briefing voor de proloog wird gemeld dat als je de proloog van 18 km qua techniciteit aan kan dat je je geen zorgen over de rest van de dagen moest maken. Wel werd erbij gemeld dat de eerste rijder (een italiaanse prof al met een reddingshelicopter van de berg was gehaald na een crash). Ik begon best nerveus te worden.
Dag 1 proloog 18 km 650 hm op de Hannigalp. Bij het wakker worden bleek mijn teammaatje ziek te zijn geworden. Snotterend en hoestend gingen we dan ook met de lift omhoog voor de start die op 2000 meter hoogte zou zijn. Bij het warm rijden bleek al dat de zuurstofschuld snel zou opbouwen. In de eerste klim van zo’n 300 hm zou hij het tempo bepalen om hem niet gelijk op te blazen. Bij de start die om de minuut per team was zagen we al teams die 100 meter na de start al moesten lopen. Na de pang gebprobeerd in een vlak rustig tempo omhoog te rijden. De afdaling van 1000 hm die volgde was wild. Een aanenrijging van switchbacks, drops en steile trails. Het was alle hens aan dek en op een klein boomknuffeltje na lukt het me om heel beneden te komen. Dit gaat me net lukken deze week beacht ik me nog toen ik de afsluitende asfaltklim op reedt. Als 15e over de streep in de eerste 50%, dat valt niets tegen.
Dag 2 de koninginnerit met 90 km en 3050 hm. Dat zou wat worden met mijn maatje die de hele nacht geen oog dicht gedaan had. Gellukkig hadden we een kamer waar nog een separaat stapelbed stond zodat ik enigzins kon slapen. De etappe ging van Grächen naar Leukerbad. Grofweg drie keer 1000hm omlaag en drie keer omhoog. Het middelste deel zou gaan over het parcours voor de wereldkampioenschappen marathon in 2018. Nou die mannen mogen hun borst nat maken en gaan oefenen op switchbacks en andere trailfun, want een autobahn zoals dit jaar in Hegnau zal het niet worden. Helaas was mijn maatje na één klim en één afdaling op en kon ik op de klim naar de moosalp beginnen met duwen. Ik voelde me fit dus who cares. Het is een teamavent dus dat hoort erbij. Bovenop de Moosalp was het weer koud en de onderaan uitgetrokken kledinextensies konden weer aan. De afdaling was geniaal en ik waande me in een enduro proef. Onderaan de afdaling kwam een stuk met 15 kilometer rechtoe-rechtaan ploegen langs de Rhone. Mijn maatje in mijn achterwiel geparkeerd en naar de volgende klim toegestampt. Deze lel van ruim 1000 hm met wat uphill trails erin weer wat op mijn duwcapaciteiten mogen oefenen en moegestreden kwamen we als 17e over de finish. Gezien de slijtageslag bij mijn maatje was de schade nog beperkt. Goed eten en op zoek naar een apotheek voor slaaptabletten voor mijn maatje zouden on voor de volgende heftige dag moeten voorbereiden.
BeantwoordenVerwijderenDag 3 Leukerbad² met 70km en 2500hm. De dag van Niouc en zijn befaamde hangbrug over het ravijn. De dag zelf was weer veel trails met als hoogtepunt toch de xco flowtrail door de wijnvelden tussen Leuk en Sierre. Het absolute hoogtepunt was de overbrugging van de reeds benoemde brug waar ik toch echt een paar keer slikken moets voor ik er overheen kon lopen. Mijn maatje ging het iets beter, maar in de laatste klim naar Leukerbad terug was het toch weer op. Aangezien het de derde dag was bleek ook mijn energie niet ongelimiteerd. Ik heb nog wel wat kunnen pushen, maar we kwamen beide behoorlijk stuk over de finish. Het resultaat was toch stiekem goed want het eerste deel hebben we blijkbaar aardig doorgereden, 9e en gestegen van de 16e naar de 12e plek overall.
Dag 4 Leukerbad²-2: Wat oorspronkelijk de flowdag zou zijn met een start bovenop de berg is letterlijk in het water gevallen. De organisatie heeft de dag die in het teken zou staan van flowige traisl rijden door de regen deels moeten aanpassen. Overgebleven was een 45km met 1700hm parkoer met een startklim van 700 hm in plaats van een lift. De avond ervoor wat vettere banden erop gelegd omdat de trails niet meer zo clean erbij zouden liggen en inderdaad vandaag was het glijden. Omdat mijn maatje door zijn stevige verkoudheid heen aan het komen was besloten we na een paar honderd meter het heft in handen te nemen met als resultaat om als eerste van ons startblok aan de spekgladde trails te kunnen beginnen. Dit pakt goed uit want we hebben vrij baan en achter ons, blijkt later, zou het tot veel opstoppingen komen. We zien op de laatste klim na alle trails ook niemand meer terug en finishen in de volle regen wederom als negende. Dit biedt perspectief en de toptien overall komt dichterbij. Helaas lijkt het erop dat ikzelf ook verkouden begin te worden. Dat kunnen we niet gebruiken!
Dag 5 Leukerbad – Zermatt 85 km 2900hm. De MTBA matties zijn aangekomen en maken zich geen zorgen. Fijn dat de jongens er zijn, dat geeft wat leven inde brouwerij in het eat-sleep-ride-repeat. Een lekker potje weizen geeft de burger moed. ’s Ochtends bij de start is het nul graden en de trails zijn bevroren, dat geeft minder moed, maar na de start blijkt de eerste downhill rollercoaster er super bij te liggen. We gaan met volle moed achter de, een half uur eerder gestarte matties, aan. De eerste grote beklimming zit mijn verkoudheid en het weer me in de weg. Ik vind moeilijk ritme en val om van de koud. In de bosstukken is het niet te harden. Gelukkig krijgen we in het dal van Zermatt wat meer zon en een afdaling door het bos en later door de rotsen om je vingers bij af te lekken. Als we later door het dal rijden en omkijken kunnen we ons nauwelijks voorstellen dat er door die muur een berijdbaar pad ligt. En berijdbaar was het, want ondanks een hoog technisch niveau zijn alle trails flowy en dikke fun om over te sturen. Het laatste stuk omhoog naar Zermatt duurt eeuwig, maar als we bij aankomst horen dat we als 6e binnenkomen kan ik het nauwelijks geloven. Overall komen we op plek 9 de top tien in.
BeantwoordenVerwijderenDag 6 Leukerbad² met 47 km met daarin toch weer 2000 hm gepropt. Ik was blij dat de MTBA matties zichzelf met moeilijke logistieke problemen bezig moesten houden de avond vooraf zodat ik in bed kon, want ik had het inmiddels behoorlijk te pakken. Mezelf nog opladen voor één etappe wederom in de kou. Bovendien zou het nog kouder worden naar de voet van de Matterhorn op bijna 2600 meter zou het onder nul gaan om vervolgens een afdaling in te vliegen. Na de pang was ik mijn verkoudheid en al mijn zorgen vergeten. We waren wat laat bij de start en stonden achteraan en tot frustratie van mijn maatje had ik besloten toch weer als één van de eerste boven te willen zijn om ruimte op de trail te hebben. Na een paar vreselijk steile tussenstukken van ruim 25% waarbij je jezekf echt op het laatste tandje omhoog moest trekken werd de startklimpuist van 1000hm overwonnen. Boven weinig tijd om van het magnifieke uitzicht te genieten, want wat volgde was een trail met stenen, drops en switchbacks van hebikjoudaar. Mijn maatje die duidelijk beter daalde dan ik kreeg niet meer mee dat ik in één van de bochten sneller om de hoek vloog dan mijn fiets en daarbij kusjes verdeelde aan de omliggende rotsblokken zonder verder al te veel erg. Het sloopte wel wat van mijn zelfvertrouwen, waardoor ik in de rest van de afdaling wat mensen voorbij moest laten en achterop kwam. In de daarna komende klim merkte ik dat ik het gat niet zo makkelijk even dicht reedt en de energie uit mijn lichaam vloeide. De klim was lang lijden totdat het weer stijler werd en ik wat concurentie uit het tien minuten voor ons gestarte blok zag, waardoor ik opeens weer wat extra kon en mijnmaatje in de inhaalrace op sleeptouw nam. Er volgde nog een paar hele steile stukken inde laatste klim en een looppassage, maar we bleve prima vooruit komen en kwamen uiteindelijk bij de laatste afdaling. Dit was er wederom ééntje it de buitencategorie. Het begin heel flowend en ook het einde door de hoge kombochten van het bikepark ook heel relaxed, maar het middenstuk was een stuk heftiger. Daar ben ik regelmatig te voet een stukje moeten gaan, de ene keer omdat ik dat zo besloot, de andere keer omdat dat voor me besloten werd door de omstandigheid. Eenmaal onderaan nog ff aan de gashendel gedraaid om de etappe op de 5e plek af te sluiten, waarmee de negende plek overall bij de masters geconsolideerd kon worden.
Wat een event, het kost wat, maar het is zo gaaf en zo goed georganiseerd dat ik het zo weer zou doen. Misschien niet meer op de HT, misschien wel lekker de flow waarbij je wat minder moet klimmen en toch dezelfde afdalingen en meer hebt. Maar al met al zeker een aanrader!
Erg leuk om te lezen en hulde voor het doorzettingsvermogen zeker ook na zon ongelukkig begin..
VerwijderenArno en Joene gingen op stap... Zo was het motto, een toevallig moment binnen alle drukte planningen in. Een soort Alpen kado. Insteek was maximaal genieten van de roadtrip, met muziek, gezwets en wat bier. De afterparty stond ook op de lijst. Maar we gingen natuurlijk voor de trails. Vooraf afgesproken dat ik met mijn hoogstwaarschijnlijk betere vorm (bbc en cross focus) het vele kopwerk en filmwerk zou doen.
BeantwoordenVerwijderenLeukerbad: we kwamen in de middag aan, klerkx was al binnen toen, maar serieus, we hadden toen al 10 uur in de regen gereden. De gehele autoreis... Mmmm.... Sneeuw en kou voorspelt, maar ook zon de komende dagen.
Na wat acclimatiseren in Leukerbad (lees zwets met klerkx en Pirmin, weizzen, avondeten en een verkeerde afslag die eindigde in de ChinChin) gingen Joene en ik slapen.
Dag5, voor ons etappe1: 85km en 3000hm. 1 kleine klim, 1 hele lange (wel verdeeld in drie) en de ltste lange klim naar Zermatt en de matterhorn.
Start, bij -2 in m'n herfst outfit de berg op. En klassiek: kopstart met sauser uiteraard.. Na een 5-7min begon m'n maatje te kraken en zijn toen op een christelijk tempo naar de eerste, voorspelde super leipe afdaling komen. En tja. Sudety /Beskidy stijl. Met veel switchbacks, flow, techniek en steilte. Oh ja, er lag ook ijs???
Halverwege besloot ik de enige spijker op parcours in m'n voorband te zetten. En na wat plugwerk, en verloren tijd/plekken, reden we de oversteek vh Rhonedal als een volleerd Dumoulin koppel. Met deze insteek dacht Joene de klim ook aan te gaan, en zodoende reden we schijnbaar weer top 10 binnen in de lange klim. Zie Klerkx, een mooie trail op hoogte, en daarna een wicked afdaling met een enorme afgrond gaf ons moed en we haalde de 1 na de andere in. Bij de stop was Joene klaar, en hadden we een lange lunchpauze. veel teams waren wel in competitie, en reden snel door. Hierna kwam een technische klim, reden we goed, en daarna heb ik 15-20km kopwerk in de wind gedaan om Joene blij over de finish te krijgen. Met wat duwwerk van mij erbij pakte we de ltste teams in de laatste 10km, en reden we naar plek 5. Paar minuten van podium ;-)
Dag2, etappe 6: op papier een korte met 45km en 2000hm. Maar alles wel op hoogte 1600-2600m. Dus weinig o2. En voor kracht rijders is dat lastig. Oh ja, we mochten in startvak 1 starten...profs..
BeantwoordenVerwijderenNa weinig tot geen bier, redelijke slaap, maar wel een flinke valpartij van mij in de avond ervoor. Was de start wat lastig. Dikke pols en stuur was lastig vast te houden. Hoopte op sudety power. Bij de start voelde ik al snel dat het huilen me nader stond, en staand klimmen kon ik niet met pols. Toch reed ik mee met de kop, en kwam er na paar minuten achter dat Joene er niet was, en niet zo.lekker ging. Met wat duwwerk kwam Joene in een goed wiel en we reden toch rondom 5-8 omhooggevallen toen. Ik had tijd om foto's te maken, maar vanwege pols kon ik niets. Super mooie omgeving, met gletschers, matterhorn etc.. Eenmaal na wat steile poefjes, Joene voeren met motivatie, eten en drinken gingen we de afdaling in. Zie Klerkx... Beskidy, 100%.. Lomp en drops. Alleen ik moest ze doen met 1 hand... Oei oei, tranen in 'n ogen vd pijn.. Paar stukjes lopen maar bijna alles gestuiterd. Snelheid was op, maar niet Arno/Joene.. Helaas..
Klim 2 was nog helser, deze klim Joene 90% geholpen.. En we haalden ook nog teams in.. Uiteindelijk! Nadat ik vier keer tegen Joene zei, nu zijn we er echt... Waren we er ook. Wat een leipe collectie afdaling weer. Met 1 hand prima te doen joh met drops, switchbacks en aan t eind een bikepark. Toch met 1 hand, huilende Arno en lachende Joene (alleen daar) reden we als 7e de finish over. Happy, teamwork: check
Afterparty: na een gezellige treinrit met Joene, kwamen we te laat voor het eten, maar op tijd voor de gratis wijnrestjes.. Daarna sigaretten, bier, bier, bier, muziek en vage herinneringen van verkeerd lopen. Afijn 05:00 naar bed. Mooi.
BeantwoordenVerwijderenVerder? Maandag Arnhem: riedel dokter, foto, ehbo en gips. Ja... Swiss epic gereden met een gebroken pols. Nu jullie weer! ;-)
Hahaa Lache man dat is de instelling paracetamol / ibuprofen cocktailtje erin en gaan met die banaan.
VerwijderenIk sluit me aan bij bovenstaande verhalen.. ;)
BeantwoordenVerwijderenVan te voren wist ik dat Arno veel sterker zou zijn, maar met het idee in mijn hoofd dat als ik eigen tempo zou rijden, het toch goed te doen moest zijn. Dit gesterkt door de hoogte meters van de Beskidy, het slechte weer in Daun (en toch lekker gereden) en de team downhill ervaring van de Sudety. Met een hoop humor de eerste dag meteen vooraan in het peloton (waarbij ik wel dacht,, Arno gvd ik wou rustig starten..). Kort erop geprobeerd eigen tempo te pakken, maar waar ik toch wel moeite mee had. Voorin het startveld en met een makkelijk fietsende Arno voor je lijkt het al snel alsof je stil staat. Zo wie zo zat ik vanaf het begin niet heel lekker op de fiets, waarbij het continue afwisselen was tussen, proberen licht te blijven fietsen, lukt niet,, dan toch maar forceren,, gelukkig een vette downhill.. cool maar herstellen zat er niet in.. shit daar is de volgende klim alweer!! Dus vanaf de helft kreeg ik wat Goldlion power erbij, zodat we eigenlijk niet terug zakten. Eerder haalden we nog mensen in (terwijl Arno mij duwde). Gelukkig was de laatste 10km redelijk vlak traverserend langs de rivier. Want ik was zo enorm leeg, dat elke bult van meer dan 3m voelde als een echte beklimming. Zeldzaam afzien zeg! Die avond was het lichaam zo op dat er verstandig geen bier werd genuttigd. Al was er wel nog even tijd voor wat stuntwerk op kleine stepjes (bleek toch niet zo verstandig..).
Dag 2, nog kouder dan de dag ervoor, maar zowaar zag ik daar niet tegenop. De eerste dag was de kledingkeus goed, dus vandaag zal ook wel goed komen. Vanaf de start meteen weer 1000Hm klimmen, wat mijn lichaam niet tof vond. Moest Arno laten lopen en proberen eigen ritme te pakken, wat op een gegeven moment toch redelijk lukte (anders was ik ingehaald door twee dames, dus dat was de drive ;) Na asfalt, werd het schötter, waarna het overging in een super steil los puin pad. Met mijn 28x40 dacht ik goed te zitten, helaas fietste iedereen om me heen toch een tandje of meer lichter. En tja, je hebt geen keus dan.. dus op kracht dan maar weer forceren. En elke bocht dacht ik leeg, leger, leegst, legerleegst, enz. De daarop volgende downhill was super heftig, waarbij de rollen nu omgekeerd waren.. omhoog had ik de pijn, nu naar beneden was het pijnleiden voor profi's voor Arno met zijn gebroken pols. Stiekem wel een beetje fijn omdat ik nu naar beneden niet hoefde te pushen (wat normaal wel zo zou zijn). De laatste 4km was een traverserend stuk langs de bergwand met klimmetjes van max 20hm ofzo. Helaas zo leeg, dat de ik de laatste 5m vaak alsnog lopend moest overbruggen. Weer terug in het dorp voelde ik me alsof er een trein over me heen was gereden, maar je niet mag blijven liggen. Afstappen speelde veel door mijn hoofd, maar ja.. dat is lullig voor Arno en achteraf zal ik dat ook vet klote vinden. Dus toch door de tweede helft in. Man man man.. wat een pijnlijden zeg, elke klim waar het kon duwde Arno me (met zijn goede hand), waardoor we toch weinig plekken verloren. Al was ik echt niet met de wedstrijd bezig, maar puur aan het overleven. Bovenop de laatste klim wist ik dat we (zelfs met gebroken pols) sneller in de downhill waren dan onze omliggende concurrenten. Dus gas erop.. Door het inhalen, de flow in de afdaling en de wetenschap dat het echt niet meer omhoog zou gaan, het enige leuke moment van de dag voor mij! Conclusie -> ik koop wel een enduro fiets!
Nu terugblikkend.. tja, gemengde gevoelens.. Man wat een beleving, ben de indrukken nu nog aan het verwerken. Wat een prachtig gebied en fantastische uitzichten. Super gaaf de kameraadschap van het rijden in een team en het ouwe hoeren met andere rijders. Maar wat heb ik teveel en te lang af moeten zien. Dat is iig iets dat ik toch liever niet meer doe.. gelukkig de winter om verder over na te denken ;) Al met al, weer een super vette (levens)ervaring erbij!! Thx. aan de MTBA maatjes en natuurlijk Mark voor het beschikbaar stellen van het startbewijs!
Respect Joene voor het afzien ...
VerwijderenTjek: Mark: Tjek. Thanks
BeantwoordenVerwijderenMan wat een verhalen! Ben echt blij dat jullie er iets geweldigs van hebben gemaakt, zo heeft het toch nog zin gehad me in te schrijven (Voor mij was dit too much geweest als "eerste keer fietsen in de Alpen") Klasse gedaan, stelletje gekken!
BeantwoordenVerwijderen