Stand XCO en XCM na Groesbeek




Afgelopen weekend was weer de Hel van Groesbeek. De Crosscountry en Marathon liefhebbers konden weer helemaal los gaan onder ideale omstandigheden,een enkeling deed zelfs een dubbelslag. Weer mooie MTBA resultaten en zelfs podiumplekken, gefeliciteerd !!!  Veel MTBA'ers aan de start dus genoeg punten te verdelen, de standen zijn nu als volgt :



Verhalen na de :

Reacties

  1. Pfieewww dat was me er eentje….mijn verhaal: de week voor de Hel van Groesbeek voelden mijn beentjes goed, op 1 of andere manier voelde ik me sterk, hoe dit is op de wedstrijddag zelf weet je natuurlijk nooit. Dinsdag avond nog MTBA gereden en nog een paar stukken maximaal gereden. Daarna rust. Helaas donderdag ochtend ineens wat allergie/hooikoorts/verkouden. Hmmm, pas zaterdag echt verdwenen en nog wat snotterig een uurtje gefietst. Hoe het zondag zou gaan, ik wist het niet. Uiteindelijk ongedwongen en lekker uitgeslapen op groesbeek an, het weer was top, geen drek maar zon. Crossbaan twee keer verkend en samen met Joene flink vooraan gaan staan. De start ging uiterst relaxed, geen dolle stress boel en ook de lange paden na de start ging alles beheerst. Ik pakte Joene zijn wiel en het groepje werd geleid door Marc Boersma. Het tempo lag lekker, maar niet super hoog. Robin Grotenhuis sloot aan en ging erover. Reeds vaak in de valkuil gestapt om er achteraan te gaan en mezelf flink op te blazen, dus nu ingehouden… dit duurde nog geen 5 minuten toen toch maar besloten het groepje aan de voorkant te verlaten samen met nog wat rijders. Beentjes hier en daar wat pijn, maar hartslag was goed en ik kon hem lekker doortrekken op de klimmen. Parcours: prachtig maar flink zwaarder dan de jaren ervoor, veel meer single track en paadjes die niet liepen maar vooral hobbelden… ik reed nu alweer een tijd voorop in een groepje en mijn verzoek om op het asfalt over te nemen werd neeschuddend beantwoordt, duidelijk, zelf door dan maar in mijn uppie. Vlak na start finish zie ik Robin weer voor me opdoemen “het gaat niet van harte vandaag zei hij”. “kramp gehad”. Hmmm dacht ik, Robin rijdt altijd veel sterker, maar de race is nog lang. Toch reed ik iets bij hem weg, maar vlak na de golfbaan haalde Robin me weer in, hij klimt sterk, ik laat lopen. Op de lange asfalt strook wrijft hij over zijn benen alsof hij weer kramp heeft. Ik dacht, ik ga hem eens even lekker mentaal breken en poef er met 30+ langs met een grijns…. Echter op het traumapad (afdaling na de wegoversteek, waar ik er vorig jaar flink af was gestuiterd) hoor ik weer zijn freewheel achter me of niet ? helaas wel. De eerste klim links omhoog moest uit mijn tenen komen en Robin rijdt weer bij me weg. Sja dacht ik bij mezelf, podium kansen vast weer weg. Mark Schepp was ziek dus een plek 3 was echt mogelijk, maar als Robin voor me eindigt zijn er voor mij geen kansen, zo zat ik de hele tijd te rekenen, maar goed ik kon ook echt niet harder meer. Laatste stuk geconsolideerd, maar de koek was best wel op, nog even de laatste wortels (hier stond Francis en hij zei nu al voor de tweede keer dat ik er heel goed bij zat), rondje start/finish en einde wedstrijd. Geen idee wat de uitslag was….. Op een gegeven moment kijk ik op Strava zie ik dat Robin P11 heeft gereden en P1 M40+, huh ?? dasnienormaal, dan heb ik dus P12 en podium… en jullie mogen best weten dat ik daar enorm blij mee ben. Te vaak 4e geworden in mijn “carriere”, daarom was/ben ik zo blij. Was het mijn vorm, de nieuwe fiets of mijn vertrouwde bandjes ? boeit niet tis gelukt..

    Erg leuk ook weer om met veel MTBA vrouwen en mannen ons ding te doen, zelfs een paar zotten die de dubbel hebben gedaan… respect daarvoor ! Het was sowieso een hele mooie echte seizoensopener met het weer, de sfeer en de mooie wedstrijd…

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja.. aangezien ik de twee wedstrijden ervoor halverwege helemaal geparkeerd stond, was mijn doel nu vooral een stabiele wedstrijd rijden en niet teveel stil te vallen. Door een goede startpositie op de crossbaan redelijk relaxt kunnen starten. Wieltje pakken op techniek erlangs steken, maar vooral niet te diep gaan om nutteloze plekken te winnen. De koers is nog lang. Na de crossbaan in een mooi groepje terecht gekomen met Onno in mijn wiel en Marc op kop aan het sleuren. Voor mij ging dat dan ook hard zat. Na 10min ofzo viel het groepje uit elkaar, waarbij Onno een gaatje reed en Marc iets stil viel. Niet veel later sloot Tom echter aan en nam meteen kop over, vlak en technisch zat ik relaxt, maar klimmen was hangen en wurgen in zijn wiel. Op een gegeven moment toch maar overgenomen en iig alle afdalingen vol laten lopen (aangezien ik omhoog wat minder sterk was). Resulteerde nog in een gave actie door met 30+ ineens een dropoff van 40cm tegen te komen die ik niet had verwacht, en de vier in mijn wiel ook niet.. :) Even later was ik Tom kwijt, bleek later pech gehad te hebben. Tegen verwachting in bleef de inzakking weg (ik was namelijk toch weer vrij hard gestart). Pas bij tweede keer Gründigbosje en met nog 15km te gaan, kreeg ik meer moeite met de klimmen. Zodra het vlakker werd kon ik echter wel weer tempo rijden, wat bij de vorige wedstrijden iig niet het geval was. Daar zag ik in mijn ooghoek ook (een ogenschijnlijk relaxte) Stef dichterbij komen, die nog maar een gaatje van 100m had. Verwachtend dat hij elk moment er overheen zou komen, toch maar eigen tempo blijven koersen. Verbazing dat Stef er een kwartier later nog niet was, gaf me wel wat hoop om hem voor te kunnen blijven. Al zat ik op het laatste stuk asfalt richting Groesbeek zo leeg dat ik een net ingehaalde dame daar het kopwerk moest laten doen :/ In het bos was ik haar echter wel snel weer kwijt. Inmiddels de 70km op mijn Garmin ruim gepasseerd en door het diep gaan volledig gedesoriënteerd, was ik compleet kwijt wat er nu nog aan parkoers moest komen. Na een lange klim zit Stef ineens in mijn wiel, waarbij ik hem vraag; de wortelklim moeten we toch nog krijgen.. Stef; ja klopt! ;) Waarbij ik mentaal besluit het te laten lopen. Vervolgens bochtje naar links en de bekende rode puin klim vlak voor finish.. ik twijfelen, komt er dan toch nog een lusje? En zie in de verte Stef er nog een keer gas op zetten, waarna de oprit richting crossbaan verschijnt. De tempo versnelling van Stef volgend, veeg ik nog net een jongen op die ik 15km eerder had laten lopen. YES! Finish totaal naar de galemiezen!!

    Terug kijkend super tevreden, het grote stilvallen is uitgebleven, was zeker met het weer en het gave parcours 100% genieten, aan het eind wellicht een tactisch mentaal foutje, maar weet zeker dat Stef aan het eind toch gewoon sterker zou zijn geweest, en wat gaaf om hier met zo'n grote MTBA groep aanwezig te zijn.

    Maar Sijtse... waarom hadden we ook alweer besloten om op de fiets terug te gaan?!? :/

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten